Uroczystość konsekracji miała miejsce 15 sierpnia 1914 roku. Początkowo Świątynia nosiła wezwanie Nieustającej Adoracji i Ubłagania – a od 15 sierpnia 1918 roku – nazwę Świątyni Miłosierdzia i Miłości.

Budowla nawiązuje do gotyku angielskiego, tynkowanego. Trójnawowa świątynia, z wyższą nawą środkową, zostala zbudowana na planie prostokąta.

Nawy boczne posiadają charakterystyczne dla gotyku, wysokie ostrołukowe okna. Zewnętrzny fronton zwieńczono trzema strzelistymi wieżami

Wewnątrz naturalne światło pada na ołtarz zbudowany w kształcie konfesji, wspartej na czterech filarach. Jest to nawiązanie do ołtarzy we wczesnochrześcijańskich kościołach, które wzbogacane były baldachimem wspartym na podporach.

Nad konfesją umieszczona jest tiara papieska i dwa skrzyżowane klucze, symbolizujące że to nie człowiek, ale Chrystus jest najwyższą władzą w Kościele. W świątyni jest tylko jeden ołtarz, co stanowi zasadę w mariawickich kościołach. Brakuje świętych obrazów, które mariawici szanują, ale nie prowadzą ich kultu.

#Mariawici

#KatedraMariawicka

#Płock

#Bazylika

#WniebowzięcieNMP

#FeliksaKozłowska

#Architektura

#GotykAngielski

#BudynekKlasztorny

#KlasztorMariawicki

#TrójnawowaŚwiątynia

#Ołtarz

#Monstrancja

#MariaFranciszkaKozłowska

#DziełoWielkiegoMiłosierdzia

#ZgromadzenieZakonne

#TradycjaKatolicka

#Adoracja